ร้านก๋วยเตี๋ยว พัวกี่
วันนี้เราเดินจากถนนราชดำเนิน มาถนนพระอาทิตย์ วันนี้เป็นอีกวันที่แสนสดใส แดดสาดแสงจ้า มาให้อุ่นใจว่าวันนี้คงได้เดินเล่นให้สมกับที่รอคอยมานาน แต่ยิ้มได้ไม่เท่าไหร่ เหงือกยังไม่ทันจะแห้งเลยด้วยซ้ำ ร่มเงาของเมฆหมอกก็มาบดบังรอยยิ้ม และความหวังน้อยๆ ก็พลันหายไปพร้อมกับหยดฝนเม็ดเล็กๆ หยดแล้ว หยดเล่า และทันทีที่เราเดินเข้าสู่ถนนพระอาทิตย์ จากการค่อยๆเดิน ก็กลายเป็นเดินเร็ว และเร็วขึ้นๆ และในที่สุดก็ต้องวิ่งกันให้วุ่น เพราะจากเม็ดฝนหยดน้อย ก็กลายเป็นเม็ดฝนยักษ์ที่สาดลงมาราวกับมีใครสักคนเปิดฝักบัวแรงๆอย่างนั้นแหละ สายฝนเย็นยะเยือกเหมือนเร่งเวลาให้หมุนเร็วขึ้น บางคนรีบเร่งเดินไปให้อยู่ในร่มโดยเร็วที่สุด บางคนก็หยุดรอให้ฝนซา บางคนก็..."ป้ากล้วยนี่หวีเท่าไหร่?" เฮ้ยยย มันใช่เวลามาซื้อกล้วยมั้ยยยย คือเดินตามมาติดๆ เฉี่ยวกันไปแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น (บางคนก็ชิวๆในวันแบบนี้เหมือนกัน) และจุดหมายของเราอยู่ข้างหน้านั่น ไม่ไกลเกินเอื้อม อยู่ที่ว่าเราจะกล้ามั้ย จะรอจนฝนซา หรือจะฝ่าฝนไป แน่นอน เป้าหมายมีไว้พุ่งชน จะรอทำไมล่ะ ไปกันเลย และด้วยความมุ่งมั่นอันแรงกล้า ตอนนี้ในที่สุดเราก็มาถึงร้านอ...
